W Wilnie rozpoczął się trzydniowy Jarmark Kaziukowy

Tradycja jarmarku wiąże się ze św. Kazimierzem królewiczem, patronem Litwy, którego sarkofag znajduje się w jednej z kaplic wileńskiej katedry. Na jarmarku, zwanym też Kaziukiem, od wieków handluje się przede wszystkim wyrobami rzemieślniczymi, przygotowanymi podczas długich zimowych wieczorów - wiklinowymi koszami, drewnianymi łyżkami i miskami, glinianymi dzbanami, fujarkami i gwizdkami.

Nieodłącznym elementem Kaziuków są piernikowe serca ozdobione napisami z lukru, sznury smorgońskich obwarzanek. Od ponad 100 lat symbolem jarmarku pozostaje również wileńska palma wielkanocna - „wałek” z ułożonych suszonych, sztucznie barwionych kwiatów, ziół i traw.

Udział w tegorocznym jarmarku zgłosiło ok. 1,5 tys. handlowców z całej Litwy, a także krajów ościennych, w tym z Polski. Stragany są ustawione wzdłuż alei Giedymina i ulic Starego Miasta o łącznej długości ponad 4 km.

Kaziuk tradycyjnie to nie tylko handel, ale też zabawa. Przez trzy dni będą tu się odbywały koncerty głównie zespołów ludowych ze wszystkich regionów Litwy. Na placu Łukiskim czynne jest Podwórko Smakoszy, gdzie ponad 200 sprzedawców z Litwy, Łotwy, Polski i Węgier prezentuje regionalne dania. A w nawiązaniu do przeszłości na placu stanęła karuzela dla dzieci napędzana jedynie siłą rąk.

Od 4 marca, kiedy Kościół katolicki wspomina św. Kazimierza, w katedrze wileńskiej trwa odpust. Tu, w barokowej kaplicy, spoczywają w srebrnym sarkofagu szczątki świętego.

Popularność Kaziuka jest tak duża, że już dawno przekroczyła granice Wilna. Jarmarki Kaziukowe odbywają się praktycznie we wszystkich większych miastach Litwy, a także poza granicami kraju, m.in. w Polsce.

Historia Kaziukowego Jarmarku sięga początku XVII wieku, kiedy na ołtarze wyniesiono królewicza Kazimierza. Papież Urban III zezwolił na obchody rocznicowe z racji uznania św. Kazimierza za patrona Litwy. Święty Kazimierz (1458-1484) był wnukiem Władysława Jagiełły, a synem Kazimierza Jagiellończyka i Elżbiety Rakuszanki; od najmłodszych lat odznaczał się wielką wrażliwością i pobożnością. Wiosną 1483 r. przybył na Litwę, gdzie otrzymał urząd podkanclerza litewskiego. Wiódł surowy tryb życia, wiele czasu spędzał na modlitwie. Zmarł 4 marca 1484 r. na gruźlicę w wieku 26 lat.

Z Wilna Aleksandra Akińczo (PAP)

aki/ ap/ ag/